"Limba"


Wysoko na skały zrębie 
Limba iglasta koronę
Nad ciemne zwiesiła głębie,
Gdzie lecą wody spienione.


Samotna rośnie na skale,
Prawie ostatnia już z rodu...
I nie dba, że wrzące fale
Skałę podmyły u spodu.


Z gosności pełną żałobą
Chyli się ponad urwisko
I widzi w dole pod sobą
Tłum świerków rosnących nisko.


Te łatwo wschodzące karły,
W ściśniętym krocząc szeregu,
Z dawnych ją siedzib wyparły
Do krain wiecznego śniegu.


Niech spanoszeni przybysze
Pełzają dalej na nowo!
Ona się w chmurach kołysze-
Ma wolne niebo nad głową!


Nigdy się do nich nie zniży,
O życie walczyć nie będzie-
Wciąż tylko wznosi się wyżej
Na skał spadziste krawędzie.


Z pogardą patrzy u szczytu
Na tryumf rzeczy poziomej...
Woli samotnie z błękitu
Upaść strzaskana przez gromy.

"Ta łza..."


Ta łza, co z oczu Twoich spływa,
Jak ogień pali moją duszę,
I wciąż mnie męczy myśl straszliwa,
Że Cię w nieszczęściu rzucić muszę.


Że Cię zostawię tak znękaną,
I nic z win przeszłych nie odrobię-
Ta myśl jest wieczną serca raną
I ścigać będzie jeszcze w grobie.


Myślałem, że nim rzucę ziemię,
Twych nieszczęść szala się przeważy,
Że zramion ciężkie spadnie brzemię
I ujrzę radość na twej twarzy.


Lecz gdy los na to nie dozwoli,
Po cierniach w górę znów się wspinaj,
A choć winienem twej niedoli,
Miłości mojej nie przeklinaj!

"Ulewa"


Na szczytach Tatr, na szczytach Tatr
   Na sinej ich krawędzi
Króluje w mgłach świszczący wiatr
   I ciemne chmury pędzi.


Rozpostarł z mgły utkany płaszcz
   I rosę z chmur wyciska-
A strugi wód z wilgotnych paszcz
   Spływają na urwiska.


Na piętra gór, na ciemny bór
   Zasłony spadły sine,
W deszczowych łzach granitów gmach
   Rozpłynął się w równinę.


Nie widać nic-błękitów tło
   I całe widnokręgi
Zasnute w cień, zalane mgłą,
   Porznięte w deszczu pręgi.


I dzień, i noc, i nowy wschód
  Przechodzą bez odmiany-
Dokoła szum rosnących wód,
  Strop niebios ołowiany.


I siecze deszcz, i świszcze wiatr,
  Głośniej się potok gniewa,
Na szczytach Tatr, w dolinach Tatr,
  Mrok szary i ulewa.		

"Daremne żale"


Daremne żale-próżny trud,
  Bezsilne złorzeczenia!
Przeżytych kształtów żaden cud
  Nie wróci do istnienia.


Świat wam nie odda, idąc wstecz,
  Znikomych miar szeregu-
Nie zdoła ogień ani miecz
  Powstrzymać myśli w biegu.


Trzeba z żywymi naprzód iść,
  Po życie sięgać nowe,
A nie w uwiędłych laurów liść
  Z uporem stroić głowę.


Wy nie cofniecie życia fal,
   Nic skargi nie pomogą-
Bezsilne gniewy, próżny żal!
   Świat pójdzie swoją drogą.

"Sonet"


Jednego serca tak mało, tak mało,
Jednego serca trzeba mi na ziemi!
Co by przy moim miłością zadrżało,
A byłbym cichym pomiędzy cichymi.


Jednych ust trzeba!Skąd bym wieczność całą
Pił napój szczęścia ustami moimi,
I oczu dwoje, gdzie bym patrzał śmiało,
Widząc się świetym pomiędzy świętymi.


Jednego serca i rąk białych dwoje!
Co by mi oczy zasłoniły moje,
Bym zasnął słodko, marząc o aniele,


Który mnie niesie w objęciach do nieba;
Jednego serca! Tak mało mi trzeba,
A jednak widzę, że żądam za wiele!

"Do młodych"


Szukajcie prawdy jasnego płomienia,
Szukajcie nowych, nie odkrytych dróg:
Za każdym krokiem w tajniki stworzenia
Coraz się dusza ludzka rozprzestrzenia
	  I większym staje się Bóg!


Choć otrząśniecie kwiaty barwnych mitów,
Choć rozproszycie legendowy mrok,
Choć mgłę urojeń zedrzecie z błękitów,
Ludziom niebiańskich nie zabraknie zachwytów,
	  Lecz dalej sięgnie ich wzrok.


Każda epoka ma swe własne cele
I zapomina o wczorajszych snach...
Nieście więc wiedzy pochodnię na czele
I nowy udział bierzcie w wieków dziele,
  	  Przyszłości podnoście gmach


Ale nie depczcie przeszłości ołtarzy,
Choć macie sami doskonalsze wznieść;
Na nich się jeszcze święty ogień żarzy
I miłość ludzka stoi tam na straży,
  	 I wy winniście jej cześć!


Ze światem, który w ciemność już zachodzi
Wraz z całą tęczą idealnych snów,
Prawdziwa mądrość niechaj was pogodzi-
I wasze gwiazdy, o zdobywcy młodzi,
    W ciemnościach pogasną znów!