"Zapis Z Podziemia"


Rok łagodnego światła
Wzrok zdolny cieszyć się
Słuch cierpliwy i chłonny
Głos jedynego Boga
Dłoń kochanej kobiety
Dłoń w jej poważnej dłoni


Twarz kochanej kobiety
Pierś kochanej kobiety
Brzuch kochanej kobiety
Srom kochanej kobiety
Jęk kochanej kobiety
Spazm kochanej kobiety


Dreszcz rozkoszy
Płaszcz szczęśliwy
Głód zaspokojony


Chleb z zasłużonej mąki
Schron z bezpiecznego domu
Gość poproszony w dom


Grosz pewnie zarobiony


Rym wdzięczny
Wiersz serdeczny
Noc spokojna
Sen co przynosi sny
Sny a nie koszmary
Świt nieokrutny


Strach opanowany
Gest odmierzony
Puls równy
Krok stanowczy
Wdzięk osobisty
Rdzeń wydajny


Kość prosta
Krew obfita


Ból sublimujący
Trud nienadaremny
Śmiech niehisteryczny
Smak subtelny


Los człowieka


Deszcz ożywczy
Śnieg nieuciążliwy
Mróz niedotkliwy
Piec ciepły


Łyk dobrej wódki
Woń róży


Czas pokoju
Zmysł zgody
Myśl lotna


Cel wytyczony
Śmierć pobożna


Nie dla mnie.
	

"Musisz Się Zawsze Róży Bać"


Musisz się zawsze róży bać, która ustami
Jest rany, co się wewnątrz ciebie wciąż rozkrwawia


Bo, choć szukam, językiem cię nie umiem, naga:
Powiedz mi, że się boisz, uwierzę, że jesteś.


Że jesteś w sobie, ciału swojemu przytomna
- ciało jest okiennicą, skąd wiatr płochym gestem


bezwiednej dłoni wypchnąć może szybę krwi
- już w sąsiednim powiecie opadnie zamiecią


ognia, co noworodkom wypala oczy,
a oślepłe z rozpaczy matki wyłysieją.


Więc powiedz, żebym chociaż włosami usłyszał.
Niech chociaż skóra prędkim szeptem dreszczu powie


Wargom, czy jeszcze mieszkasz w tej grząskiej osobie;
Nim jeszcze nie przeciekłem przez nią całkiem, powiedz.
	

"Prośba"


Zrób cos, abym rozebrać się mogła jeszcze bardziej
Ostatni listek wstydu już dawno odrzuciłam
I najcieńsze wspomnienie sukienki także zmyłam
I choć kogoś nagiego bardziej ode mnie nagiej
Na pewno mieć nie mogłeś, zrób coś, bym uwierzyła


Zrób coś, abym otworzyć się mogła jeszcze bardziej
Już w ostatni por skóry tak dawno mi wniknąłeś
Że nie wierzę, iż kiedyś jeszcze nie być tam mogłeś
I choć nie wierzę, by mógł być ktoś bardziej otwarty
Dla Ciebie niż ja jestem, zrób coś, otwórz mnie, rozbierz.
	

"Musi Być Ktoś"


Musi być ktoś, kogo nie znam, ale kto zawładnął
Mną: moim życiem, śmiercią; tą kartką
	

"Wierszyk Mironowi Białoszewskiemu"


Wsłuchać się do ogłuchnięcia
Wpatrzeć się do oślepnięcia
Wdyszeć się do beztchu w piersiach
Wmyśleć do unicestwienia


Ach, wykrwawić się - do Słońca!


Kochać aż do obrzydzenia